Odpowiedzi I

 

 wierzejewski

Wincenty Wierzejewski (1889-1972) - przywódca poznańskiej konspiracji przedpowstaniowej, płk Wojska Polskiego. Urodził się 29 listopada 1889 r. w Poznaniu, w rodzinie bednarza Franciszka i Michaliny z Majewskich. Ukończył tam szkołę powszechną i gimnazjum, a w Krakowie studia malarskie. Należał do organizacji samokształceniowych i niepodległościowych. Porwany ideą skautową, stał się wielkim orędownikiem utworzenia tej organizacji w zaborze pruskim.  W 1912 r., po ukończeniu jednorocznej służby wojskowej, uczestniczył w zawiązaniu pierwszego zastępu skautowego (17 X 1912) nazwanego "Poznań" i został jego komendantem. Jako najstarszy z grona organizatorów, o najlepszej wiedzy wojskowej, cieszył się widocznym autorytetem. Jeszcze w 1912 r. zastęp rozwinął się w drużynę "Piast", z drużynowym Wierzejewskim, która wykazała się dużą prężnością. Szerszy rozgłos zdobyła przez zorganizowanie (19 I 1913) w Niegolewie pod Bukiem obchodów 50-lecia powstania styczniowego, z gawędą o powstaniu, bojowymi pieśniami i grami terenowymi. Niebawem liczba drużyn wzrosła, umożliwiając utworzenie hufca "Piast" pod komendą Wierzejewskiego. Składał się on z 4 drużyn po 2 plutony, a pluton z 2 zastępów, liczących po 8-10 skautów. Na rzecz skautingu Wierzejewski oddał także swój talent plastyczny, przygotowując serię okolicznościowych pocztówek. Według jego pomysłów wykonano pierwsze sztandary dla drużyn i hufca, oznaki przynależności do drużyn i oznaki stopni. Na czele poznańskiego hufca stał do 1914 r., kiedy - zmobilizowany do armii niemieckiej - skierowany został na front zach. (Belgia i Francja). Lekko ranny podczas walk, na początku 1915 r. przyjechał do Poznania. Do swojego pułku nie powrócił, ukrywając się jako dezerter. Jego miejsce komendanta hufca objął H. Śniegocki. Wierzejewski zajmował się malowaniem pocztówek skautowych, był też autorem odezwy (II 1918) "Czwarty rozbiór Polski", wyrażającej protest przeciwko oderwaniu Ziemi Chełmińskiej. Rozlepiona przez skautów na domach, kościołach i pomnikach poznańskich wywołała duże poruszenie w mieście, spowodowała energiczną reakcję policji, aresztowanie kilkunastu skautów, proces i więzienie. Wierzejewski ukrywał się w różnych miejscach, m.in. w budynku Muzeum Archeologicznego, zmienił wygląd i posługiwał się podrobionymi dokumentami. Fałszowaniem dokumentów zajął się po nieudanej próbie ucieczki do Szwajcarii, w maju 1917 r., z fałszywym paszportem. W 1917 r. został ponownie aresztowany. Po ucieczce z więzienia wojskowego ukrywał się w Poznaniu, w Muzeum Archeologicznym (ul. Mielżyńskiego), skąd kierował pracą konspiracyjno- niepodległościową.

Na początku 1918 r. przystąpił do tworzenia nowej organizacji niepodległościowej o charakterze wojskowym - POW ZP. Pomocy udzielili mu wypróbowani w konspiracji niepodległościowej działacze skautingu, zwłaszcza H. Śniegocki, S. Saroszewski, J. Jęczkowiak. Zbieżna nazwa z POW w Królestwie, ogólnie odzwierciedlała ten sam niepodległościowy cel. Celem POW ZP było przygotowanie zbrojnego powstania przeciwko niemieckiemu zaborcy, toteż Wierzejewski stawiał na scalenie z POW ZP różnych grup konspiracyjnych, liczących od kilkunastu do kilkudziesięciu członków. Zabiegi te powiodły się tylko częściowo. W przededniu klęski cesarskich Niemiec, POW ZP liczyła kilkuset członków (ok. 200 w Poznaniu).W listopadzie 1918 r. kierownictwo ogniw POW ZP przejął M. Andrzejewski. Wierzejewski miał swój udział w pomyślnym przebiegu tzw. zamachu na Ratusz (13 XI 1918). Przygotowywał skautów do powstania. Przyczynił się do uwolnienia J. Piłsudskiego z Magdeburga. Po wybuchu walk w Poznaniu (28 XII 1918), na czele sformowanej kompanii skautowej, zajął Fort Grollmana, usuwając załogę niemiecka. Część skautów brała udział w opanowaniu stacji lotniczej na Ławicy (bez Wierzejewskiego). Kompanię przeniesiono do koszar 6 Pułku Grenadierów, gdzie stała się zalążkiem pierwszej regularnej kompanii wojska powstańczego - 1 kompanii 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich. 26 I 1919 r. pułk został zaprzysiężony i otrzymał sztandar. W skład pocztu wchodził również Wierzejewski, który dekretem Komisariatu NRL nr 8 (poz. 19 z 1 III 1919) otrzymał nominację na ppor. Z 1 Pułkiem Strzelców Wielkopolskich przeszedł szlak bojowy w wojnach 1919-1920. Służył w nim do 1930 r., awansując do stopnia kpt. W 1930 r. został komendantem kompanii w Szkole Podchorążych Piechoty w Śremie. W latach 1930-1932 był szefem Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego w Samodzielnym Referacie Informacyjnym DOK nr VII w Poznaniu. Zajmował się też sprawami mniejszości niemieckiej. Prawdopodobnie dla zmylenia wywiadu niemieckiego, w 1932 r. przeniesiony został na stanowisko zastępcy komendanta w Wojskowej Składnicy Przeładunkowej na Westerplatte. Do Poznania powrócił w 1935 r., a w 1938 r. przeszedł w stan spoczynku. Stwarza wówczas wrażenie, iż skoncentrował się na sprawach artystycznych, m.in. biorąc udział w wystawach malarskich. Malował obrazy olejne i akwarele, zwłaszcza pejzaże, portrety, motywy sportowe. Brał udział w wystawach Stowarzyszenia Sztuk Pięknych w Poznaniu, Stowarzyszenia Artystów Poznańskich i w wystawie "Sztuka, kwiaty, wnętrze" w Poznaniu, w wystawie morskiej w Gdyni i in. Objął też przedstawicielstwo katowickiej firmy w Poznaniu, w której zatrudniano osoby związane z tworzeniem struktur Tajnej Organizacji Konspiracyjnej, tworzonej przez Oddział II Sztabu Głównego w Warszawie na wypadek agresji niemieckiej. Wierzejewski odgrywał tam kierowniczą rolę. Nawiązywał kontakty, tworzył ośrodki dywersji, organizował szkolenia. Do zakonspirowanych struktur wprowadził wielu b. powstańców wielkopolskich, w tym kapelanów. W 1939 r., samochodem przez Warszawę i Zaleszczyki, dotarł do Budapesztu, następnie do Rumunii i Jugosławii. Przez Francję dostał się do Wielkiej Brytanii. W 1940 r. pracował w Szkocji nad utworzeniem I Brygady Strzelców. W tym samym roku objął redakcję czasopisma 1 Brygady "Czata" i przeszedł do pracy w referacie oświatowym. W 1945 r., po zakończeniu wojny, otrzymał emeryturę w stopniu płk. Zajmował się malarstwem sztalugowym i dekoracyjnym, rzeźbą i wzornictwem. Zmarł 8 września 1972 r. w Leeds, w hrabstwie Yorkshire i tam został pochowany. Odznaczony był m.in.: Orderem Virtuti Militari V kl., Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Srebrnym Krzyżem Zasługi, medalami i odznakami. Zawarł pierwszy związek małżeński z Ireną Janowską, z którą miał dwie córki - Danutę i Stefanię. Ponownie ożenił się z Angielką Mary Powell, lecz małżeństwo było bezdzietne. Źródło: Wincenty Wierzejewski | Powstanie Wielkopolskie | Poznan.pl

 
sniegocki

Henryk Śniegocki (1893-1971) - nauczyciel, działacz harcerski, powstaniec. Urodził się 18 stycznia 1893 r. w Kościanie, w rodzinie tłumacza sądowego Józefa Franciszka i Marii ze Śmigielskich. Po śmierci ojca rodzina przeprowadziła się (1902) do Poznania. Po ukończeniu szkoły (1911) rozpoczął naukę zawodu i podjął działalność w Stowarzyszeniu Samokształcącym Młodzieży "Iskra". W 1912 r. był współzałożycielem pierwszej drużyny skautów w Poznaniu. Brał udział w demonstracjach patriotycznych. W 1913 r. przyjęty został do Towarzystwa Tomasza Zana. W sierpniu 1914 r. został zmobilizowany do armii niemieckiej, ale już w styczniu 1915 r. miał możliwość zwolnienia. Pracował w Magistracie miasta Poznania, kontynuując działalność harcerską. Przejął komendę hufca "Piast". W 1916 r. został komendantem drużyn skautowych w Poznaniu i wszedł w skład Głównej Kwatery Skautowej na Rzeszę Niemiecką. Współuczestniczył w wydawaniu miesięcznika "Ruch skautowy", jak również organizowaniu manifestacji patriotycznych czy zlotów harcerskich. Skazano go za to (4 I 1918) na 600 marek grzywny oraz zwolniono z pracy w Magistracie. Należał do grupy współzałożycieli POW ZP. 1 VII 1918 r. ponownie wcielono go do wojska, ale w końcu sierpnia wyreklamowano. Od tego czasu działał w pow. gostyńskim, śremskim i leszczyńskim. 11 listopada wrócił do Poznania. Wszedł do Rady Jedenastu POW, brał udział w tzw. zamachu na Ratusz i organizowaniu kompanii Służby Straży i Bezpieczeństwa. W imieniu skautingu witał I. Paderewskiego w "Bazarze" (wieczorem 26 XII 1918). 27 grudnia z oddziałem POW urzędował natomiast w gmachu Muzeum, naprzeciw "Bazaru". Później wchodził w skład kompanii skautowej W. Wierzejewskiego. 6 I 1919 r. brał udział w opanowaniu lotniska na Ławicy. Wobec rozwiązania POW ZP, zajął się harcerstwem. W marcu 1919 r. został naczelnikiem drużyn męskich ZHP w Wielkopolsce. Podjął też roczne studia przygotowawcze do zawodu nauczycielskiego i przeszedł do pracy w szkolnictwie. Od lutego 1920 r. pełnił funkcję Komisarza Plebiscytowego w pow. Sztum i Malbork, a w lipcu podobną pracę podjął na Górnym Śląsku. Korfanty skierował go do pow. kozielskiego. Należał do POW Górnego Śląska i brał udział w II powstaniu śląskim. W 1921 r. powrócił do Poznania i podjął pracę w szkolnictwie. Był też instruktorem Komendy Chorągwi ZHP, w latach 1926-1928 pełnił funkcję Komendanta Chorągwi Wielkopolskiej ZHP. Po przewrocie majowym wszedł w konflikt z sanacyjnymi władzami oświatowymi. W grudniu 1927 r. przeniesiono go karnie do szkoły w Krobi (pow. gostyński), co uniemożliwiło mu pracę w ZHP, a w 1937 r. "dla dobra szkoły" - aż na Polesie. W latach 1934-1935 mieszkał w Poznaniu, a pracował w Środzie. Dopiero od 1936 r. ponownie uzyskał pracę w szkolnictwie poznańskim. Aktywnej pracy w ZHP już nie podejmował. 24 X 1939 r. został aresztowany i osadzony w Forcie VII. Uwolniono go 8 grudnia, ale rodzinę wysiedlono w tym czasie do GG. Odnalazł ją dopiero w Ostrowcu Świętokrzyskim i resztę okupacji przebywał w Częstochowie. Brał udział w ruchu oporu, w tajnym nauczaniu. W końcu lutego 1945 r. powrócił do Poznania, podjął pracę nauczycielską i w ZHP. W 1952 r. przeszedł w stan spoczynku. Pracował w Sekcji Nauczycielskiej Emerytów ZNP, od 1957 r. ZBoWiD-zie. Zmarł l grudnia 1971 r. w Poznaniu. Jest pochowany na cmentarzu junikowskim. Był odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym i wieloma in. odznaczeniami. Ożenił się z Marią Karczewską, z którą miał troje dzieci: Jerzego, Urszulę i Barbarę. Źródło: Henryk Śniegocki | Powstanie Wielkopolskie | Poznan.pl

 
 
 Było wyjątkowo ciężko? Przecież w OPOWIADANIU 1 występowali dwaj mężczyźni, których nie nazwisk nie podano. Czyli można się było domysleć :). Zresztą na 7 karcie kroniki harcerskiej (scan na naszej stronie) obie postacie są wyróznione:
Zrzut ekranu 2025 04 01 204818
Co ciekawe: sporo poprawnych odpowiedzi na pytanie II (na odpowiedź macie czas do jutra do 22.00) . Wstępne wyniki już jutro. Sporo drużyn miało problemy z logowaniem - dlatego wczoraj wysłaliśmy mail na podane adresy kontaktowe, proponując logowanie i odpowiedź na PYTANIE PRÓBNE. W czwartek kolejne opowiadanie, a w piątek zaskoczymy Was zadaniem nr 2 :).
2 kwietnia
No i narobiło się trochę zamieszania, bo Czystoszkliści odpowiedzieli jako trzeci zespół, ale ... pod Opowiadaniem I, a nie w miejscu, gdzie pojawiło się pytanie. Na zapleczu strony sprawdziliśmy czas podania komentarza. Tym razem wyjątkowo uznajemy, ale prosimy dodawać komentarze w odpowiednim miejscu, a w wypadku kilku odpowiedzi na odrębne pytania - każde w innym komenatarzu.
Okazało się, że pierwsze pytanie sprawiło sporo problemów, ale myślimy, że wskazało drogę do poszukiwań informacji :)
 
 To pierwsze starcie, więc wszystko może się jeszcze zmienić: za każde podstawowe pytanie można zdobyć max 24 pkt, czyli czeka na Was możliwość uzyskania 96 punktów. A będą też zadania dodatkowe :). Jutro kolejne opowiadanie, a w piątek nowe zagadki! 
 Zrzut ekranu 2025 04 02 220757
 

Odpowiedzi II


 

I. To oczywiście ulica Nad Kanią (Schlachthausstrasse)

Dodatkowo (te były trudne):
II. Nowicki szedł z Rynku w ulicę Klasztorną (Jana Pawła II) i skręcił za torami w ulicę Nad Kanią. Jej nazwa w tym czasie (zob. udostępniony artykuł Macieja Kretkowskiego) wskazała jaki główny obiekt znajdował się przy niej: Schlachthaus - czyli rzeźnia (rzezalnia).
III. 9-10 kwietnia 1917 wypadały Święta Wielkanocne.
 
2 starcie poprawka
Uwaga: Punktowanie nie jest skomplikowane, ale znajdowanie odpowiedzi w komentarzach, szukanie poprawnych itp już tak. Jeżeli zauważycie naszą pomyłkę, piszcie w komentarzu pod artykułem. Co ponad 100 uczestników śledzących wyniki, to nie trzy głowy :). Czasami napiszecie odpowiedź pod innym artykułem, czasami napiszecie poprawną odpowiedź, potem zmienicie na złą, potem znowu na dobrą itp :) Udostępniamy plik xlsx do wpisywania i sprawdzania naszych "obliczeń": ranking.

 

Odpowiedzi IV

Odpowiedzi IV

 

 Prawidłowe odpowiedzi:

Klasztorna 10 (Jana Pawła II). U Hejnowiczów

Adam, Plac Karola Marcinkowskiego lub Wrocławska - nie okresliliśmy roku.

Gostyner Kreisblatt Uwaga: szacunkowe wyniki, na bazie komentarzy widocznych na zapleczu strony. Dopiero kiedy opublikujemy komentarze na stronie, sprawdzimy dokładnie. Można w komentarzach poprawiać - ułatwi to nam pracę. Za tydzień ostatnie pytanie i ... okaże się ile zespołów wejdzie do finału ulicznego. 10? 13? A może aż 15?

Wesołych Świąt!

Zrzut ekranu 2025 04 24 074548

Odpowiedzi III

Odpowiedzi III

Ludwik  Rybski. Powołano go w 1916 roku w  wieku 17 lat. Stanisław Guliński został powołany również powołany (prawdopodobnie w 1916) ale urodził się w 1897, miał więc 19 lat (dane):). Część drużyn doczytała dzieje harcerstwa gostyńskiego tylko do pierwszej informacji o powołaniu drużynowego: 1w1

jednak dwie strony dalej pojawia się informacja o naszym bohaterze: 

1w

czyli było podchwytliwe. Jak zawsze :). Pierwsze wyniki jutro, a kiedy dzień się zacznie: w teren. Do zdobycia mnóstwo punktów za budynki :)

23.45

A jednak nie wszystko do końca jest jasne!.Dostaliśmy mail od jednej z drużyn:

Dobry wieczór

Chciałyśmy delikatnie zwrócić uwagę na jeden szczegół dotyczący Ludwika Rybskiego. W odpowiedzi napisał Pan, że był to Ludwik Rybski bo w roku 1916 został powołany kiedy miał 17 lat. Właśnie ten wiek Rybskiego nam nie pasował jako prawidłowa odpowiedź. Według dokumentów z Wojskowego Biura Historycznego Ludwik Rybski urodził się 8 sierpnia 1897 roku, a więc nie miał 17 lat w 1916. W Historii Harcerstwa rzeczywiście jest zapis o Rybskim, że miał 17 lat, ale wygląda to w takim razie na błąd. Stanisław Guliński jest tam podany jako jeden z pierwszych wysłanych do wojska, a że jego daty urodzenia nie udało nam się znaleźć, a Rybski został odrzucony przez metrykę to Guliński pasował idealnie.
Trochę coś z tymi latami Rybskiego chyba się nie zgadza 😉



PS. Ten zapis o Rybskim i jego 17 latach w Historii Harcerstwa przyznaję odkryłyśmy dopiero teraz po fakcie bo wiedziałyśmy, że gdzieś coś musi być skoro taką odpowiedź Pan podał😉


Pozdrawiamy serdecznie
Wartowniczki Huty

Nasza Gra przynosi nowe informacje na temat historii gostyńskiego harcerstwa! Brawo Wartowniczki Huty! Tu dokładne dane Ludwika Rybskiego: dane. Obie odpowiedzi (Guliński, Rybski) musimy uznać za poprawne. A dla Wartowniczek Huty plus 10 pkt za rozwikłanie zagadki historycznej!

 

Najdłużej dyskutowana punktacja w historii 16 lat gry. Dziś zapadnie decyzja. Pojawiła się też kwestia uznania Z. Trzeciaka - nie mamy daty jego urodzenia. Cóż: nasza wina - zaufaliśmy źródłom: kronice i artykułowi na stronie Muzeum.Okazuje się, że nasi Gracze są bardziej wnikliwi - i chwała im za to! Na razie: albo powtórzymy pytanie, albo uznamy wszystkie odpowiedzi za poprawne.

 

Co do zadania dodatkowego: przerosło nasze oczekiwania! Dyrektor Muzeum zszokowany! Proponuje autorom napisanie artykułu do Rocznika Gostyńskiego. Niektóre zespoły znalazły ponad 20 obiektów! Uwaga: uznajemy daty na budynkach i "chorągiewkach", nie uznajemy na tablicach. Jutro dyrektor Muzeum Robert Czub dokona weryfikacji i ogłosimy wyniki. Szczególnie ważne jest określenie, czy data 1868 odnosi się do powstania budynku czy firmy. Narobiliście nam sporo pracy :). I o to chodzi! Większość zdjęć tu: kliknij.

 

 

A jak bawiliście się chodząc ulicami Gostynia z zadartymi głowami? Spotykaliście się nawazajem? 

 

 wyniki 3x

 

Drużyna B - przeslijcie ponownie - nie mamy tego na mailu. Wyślijcie  z potwierdzeniem wysłania. Może cofnęło ze względu na rozmiar? Wyślijcie też na drugi adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript. 

Extra 4 - już poprawione.

Patodetektywi : wrrrrrr. Wysłaliście po kilka tych samych zdjęć i dojść do tego, które jest podwój czy nawet potrójne jest wielce problematyczne :). Najstarszy budynek miał datę 1868!. Brawo.

 

 

Odpowiedzi V

Kolejowa – Banhofstrasse

Bo:

Naprzeciw synagoga (wspomniana niechęć ojca endeka, zarys budowli za oknem)

Budynek z datą 1912 (domy z datami na budynkach znacie z poprzedniego pytania:)).

W związku z wyjazdem, prosimy wszelkie uwagi pisać do Przemka.

 

Wyniki po ostatniej rundzie internetowej. Za wyjątkową walkę i determinację, dużą ilość punktów i poprawnych odpowiedzi do etapu ulicznego zakwalifikowane zostaje pierwsze 14 ekip. Gratukujemy!!!

 

 Wyniki Gra Miejska